MIKROFONY KONTRA KANIONY: łantutrifor #34 Henry’ego Flynta New American Ethnic Music

DJ Siehan dziś za dużo nie napisze, gdyż słuchacze mogą wprost sięgnąć do doskonałego, mądrościowego artykułu Dariusza Brzostka z Glissando, dotyczącego bohatera dzisiejszej audycji, którym jest Henry Flynt.

Pierwszy utwór, który dziś zaprezentuje DJ Siehan, zdaje się zawierać wszystko, co nawet nie tyle go zainteresowało u Henry'ego Flynta, ale ugodziło w sam środek jego czarnego serca. "Violin Strobe" rozpoczynają pojawiające się w pewnych odległościach dźwięki skrzypiec, które wydają się nie tworzyć zwartej, dłuższej frazy. Stopniowo odstępy między nimi zmniejszają się jednocześnie wypełniając kolejnymi, w coraz większym, z czasem szaleńczym tempie, powoli objawiając swój sens i nadrzędną strukturę. Okazuje się... że te na początku z pozoru bezładne, proste, jakby rodzące się w trakcie wykonywania frazy to... kościec najbardziej znanego motywu z historii rock'and'rolla, podstawowego riffu, znanego i słyszanego miliony razy przez miliony, w nieskończoność multiplikowanego, którego genezy należy szukać w jakiejś mrocznej mitologii amerykańskiego kontynentu. Zdaniem DJ Siehana utwór ten najlepiej oddaje istotę pomysłu Henry'ego Flynta na "New American Ethnic Music". W dobitny sposób ukazuje metodę, jaka służyła mu w sięganiu po pierwotne źródła formy i ekspresji muzyki amerykańskich czarnych i białych, a następnie twórcze i niepowtarzalne jej wykorzystania dla stworzenia "nowej" muzyki. Podobny charakter mają nastepne dwa utwory "Echo Rock" i "Telsat Tune", zestawione tutaj razem także dzięki swojej charakterystycznej "przestrzenności", która tradycyjne motywy stawia w zupełnie nowym kontekście.

Następnie posłuchamy "Acoustic Hillibilly Jive" oraz "Blue Sky, Highway And Thyme", które w bardziej bezpośredni sposób przywodzą na myśl krąg głównych inspiracji flynta - bluesa i hillybilly. Słyszymy akustyczną muzykę przywodzącą na myśl raczej bezimiennych grajków, wzbijających kurz tupaniem o drewnianą podłogę. Ubogie instrumentarium (skrzypce i banjo lub sama gitara), któremu towarzyszy sam głos lub rytm wystukiwany nogami sugerują nam kameralną, niemalże intymną atmosferę nieprofesjonalnej muzyki, wykonywanej zdawać by się mogło od zawsze, bez początku i końca, bez specjalnych okazji i celów, naturalnej tak, jak ludzki puls i oddech. Drugi utwór jest ciekawy także o tyle, że budująca go wokaliza nawiązuje do technik indyjskiego śpiewu, a DJ Siehanowi ponadto w przemożny sposób przypomina Paulinę Oliveros z "Accordion and Voice", zacierającej zupełnie granicę pomiędzy muzykującym, a otaczającym go światem.

Kolejne dwa utwory, tym razem przy akompaniamencie grupy The Insurrections, mimo iż powstały w połowie lat 60-tych, przypominają raczej punk-blues w typie Doo Rag, porażając bez końca swą energią, po raz pierwszy chyba w taki sposób wyartykułowaną, będąc rownież, jeżeli ma ktoś taką potrzebę, niemalże ostatecznym dowodem na blusowe źródła punkrocka.

Składy w utworach z czterech ostatnich pozycji playlisty są już zelektryfikowane, posiadają już typowo rockową sekcję rytmiczną oraz sekcję dętą. To już świadectwo bardziej bezpośrednich inspiracji rockiem oraz jazzem. W przypadku kończącego set "Twist Out" przychodzi nam na myśl free-jazz w stylu Ornette Colemana.